มีฤดูนึง มันช่างยาวนาน ยังไม่แปรเปลี่ยน
เป็นฤดูกาลที่เฝ้ารังควาน มันช่างผิดเพี้ยน

ฝนตั้งเค้าอีกแล้ว เมฆหมอกไม่แคล้ว
ครอบคลุมครึ้มไป ฉันจะหลบได้ที่ไหน
ตั้งแต่เธอนั้นเดินจากไป
เหมือนถูกบังคับให้เปียกตลอดมา

ต้องติดอยู่ในฤดูอกหัก
ตกอยู่ในห้วงความรักที่มันเลวร้าย
ต้องอยู่ท่ามกลางสายลม ของความหนาวใจ
และเปียกปอนไปทั้งใจด้วยหยดน้ำตา

หยดน้ำตานึง หล่นร่วงโปรยปราย นองท่วมหัวใจ
ความเศร้าลำพังยังเฝ้าคอยเติม จนเริ่มไม่ไหว

ฝนตั้งเค้าอีกแล้ว เมฆหมอกไม่แคล้ว
ครอบคลุมครึ้มไป ฉันจะหลบได้ที่ไหน
ตั้งแต่เธอนั้นเดินจากไป
เหมือนถูกบังคับให้เปียกตลอดมา

ต้องติดอยู่ในฤดูอกหัก
ตกอยู่ในห้วงความรักที่มันเลวร้าย
ต้องอยู่ท่ามกลางสายลม ของความหนาวใจ
และเปียกปอนไปทั้งใจด้วยหยดน้ำตา

อีกนานไหม ที่ใจจะผ่านมันไป
อีกนานไหม ที่เป็นอย่างนี้

ต้องติดอยู่ในฤดูอกหัก
ตกอยู่ในห้วงความรักที่มันเลวร้าย
ต้องอยู่ท่ามกลางสายลม ของความหนาวใจ
และเปียกปอนไปทั้งใจด้วยหยดน้ำตา